Supling: Ang Ikalimang Sugpungan
Pagkatapos mag-asawa, nagsisimula nang pangalagaan ng isang tao ang susunod na henerasyon.
Walang magagawa ang isang tao sa kung gaano karami at anong uri ng mga anak mayroon siya; pinagpapasyahan din ito ng kapalaran ng isang tao, itinadhana ng Lumikha. Ito ang ikalimang sugpungan na dapat pagdaanan ng isang tao.
Kapag ang isang tao ay ipinanganak upang punan ang papel ng anak ng iba, samakatwid nag-aalaga siya ng susunod na henerasyon upang punan ang papel ng magulang ng iba. Ang paghahaliling ito ng mga papel ang magpaparanas sa kanya ng iba’t ibang aspeto ng buhay mula sa iba’t ibang mga perspektibo. Binibigyan din nito ang isang tao ng iba’t ibang mga karanasan sa buhay, kung saan makikilala niya ang pareho ring dakilang kapangyarihan ng Lumikha, gayundin ang katunayan na walang sinuman ang maaaring makialam o magpalit sa pagtatadhana ng Lumikha.
1. Walang Kontrol ang Isang Tao sa Mangyayari sa Sariling Supling
Ang kapanganakan, paglaki, at pag-aasawa ay lahat naghahatid ng iba’t ibang uri at iba’t ibang antas ng kabiguan. May mga tao na di-nasisiyahan sa kanilang mga pamilya o sa kanilang pisikal na anyo; may mga tao na hindi gusto ang kanilang mga magulang; ang ilan ay nagdaramdam o kaydaming di-sinasang-ayunan sa kapaligiran na kinalakihan nila. At karamihan sa mga tao, sa lahat ng kabiguang ito ang pag-aasawa ang pinaka-hindi kasiya-siya. Kahit gaano pa di-kasiya-siya ang kapanganakan ng isang tao, ang paglaki niya, o pag-aasawa niya, alam ng bawat isang dumaan na sa mga ito na hindi mapipili ng isang tao kung saan at kailan siya ipapanganak, ano ang hitsura niya, sino ang kanyang mga magulang, at sino ang kanyang kabiyak, ngunit dapat tanggapin lang ang kalooban ng Langit. Subalit kapag dumating na ang panahon upang mag-aruga ang mga tao ng susunod na henerasyon, kanilang ipinapasa ang lahat ng kanilang di-natupad na mga pagnanais sa unang bahagi ng kanilang buhay sa kanilang mga inapo, umaasa na makakabawi ang kanilang mga supling sa lahat ng kabiguan na naranasan nila sa unang bahagi ng kanilang mga buhay. Kung kaya nagpapasasa ang mga tao sa lahat ng uri ng mga pantasya tungkol sa kanilang mga anak: na ang kanilang mga anak na babae ay magiging nakamamanghang mga dilag, na ang kanilang mga anak na lalaki ay magiging makikisig na ginoo; na ang kanilang mga anak na babae ay magkakaroon pinag-aralan at makakaroon ng mga talento at ang kanilang mga anak na lalaki ay magiging mga napakatalinong mag-aaral at maningning na atleta; na ang kanilang mga anak na babae ay magiging magiliw, mabait, at matino, ang kanilang mga anak na lalaki ay magiging matalino, mahusay, at madaling makaramdam. Inaasahan nila na mapababae o mapalalaki ang kanilang anak, igagalang ng mga ito ang nakakatanda sa kanila, magiging maalalahanin sa kanilang mga magulang, mamahalin at pupurihin ng lahat…. Sa puntong ito, bumubukal nang panibago ang pag-asa sa buhay, at nag-aalab ang mga bagong sigla sa puso ng mga tao. Alam ng mga tao na sila’y walang kapangyarihan at walang-pag-asa sa buhay na ito, na hindi na sila magkakaroon ng ibang pagkakataon, ng ibang pag-asa, upang mamukod-tangi sa iba, at wala na silang magagawa kundi ang tanggapin ang kanilang mga kapalaran. At kaya ipinapasa nila ang lahat ng kanilang pag-asa, ang kanilang di-natupad na mga ninanais at mithiin, sa susunod na henerasyon, umaasa na makakatulong sa kanila ang kanilang supling na makamit ang kanilang mga pangarap at matupad ang kanilang mga ninanais; na ang kanilang mga anak na babae at mga anak na lalaki ay magdadala ng karangalan sa pangalan ng pamilya, magiging importante, mayaman, o bantog; sa madaling salita, nais nilang makita na pumapailanlang ang tagumpay ng kanilang mga anak. Ang mga plano at mga pantasya ng mga tao ay perpekto; hindi ba nila alam na ang bilang ng mga anak na mayroon sila, ang anyo ng kanilang mga anak, mga kakayahan, at iba pa, ay hindi nila mapagpapasyahan, na ang mga kapalaran ng kanilang mga anak ay wala sa kanilang mga palad? Ang mga tao ay hindi mga panginoon ng kanilang sariling kapalaran, subalit umaasa sila na mababago nila ang mga kapalaran ng mas nakababatang henerasyon; wala silang kapangyarihan na takasan ang kanilang sariling mga kapalaran, subalit sinusubukan nilang kontrolin yaong sa kanilang mga anak na lalaki at mga anak na babae. Hindi kaya nasosobrahan ang tiwala nila sa kanilang mga sarili? Hindi ba ito kahangalan at kamangmangan ng tao? Ang lahat ay gagawin ng mga tao para sa kapakanan ng kanilang supling, subalit sa bandang huli, kung gaano karami ang anak na mayroon ang isang tao, at kung ano ang uri ng mga anak mayroon sila, ay hindi tumutugon sa kanilang mga plano at mga naisin. May mga tao na walang pera subalit nagkakaanak ng marami; ang ilang mga tao ay mayaman, ngunit walang anak. Ang ilan ay gusto ng isang anak na babae ngunit pinagkaitan ng ganoong hangarin; ang ilan ay gusto ng isang anak na lalaki ngunit bigong magkaanak ng lalaki. Para sa ilan, ang mga anak ay isang pagpapala; para sa iba, sila ay isang sumpa. May mga mag-asawa na matatalino, ngunit nagkakaanak ng hangal na mga bata; may mga magulang na masisipag at matatapat, ngunit ang mga anak ay lumalaking mga tamad. Ang ilang mga magulang ay mabait at matuwid subalit may mga anak na nagiging mapanlinlang at malupit. May mga magulang na matino ang isip at katawan subalit nagkakaanak ng mga may-kapansanan. May mga magulang na pangkaraniwan at di-matagumpay datapwat may mga anak na nakakatamo ng mahahalagang bagay. May mga magulang na mababa ang kinalalagyan datapwat may mga anak na umangat sa kabantugan. …
2. Pagkatapos Palakihin ang Susunod na Henerasyon Nagtatamo ang mga Tao ng Bagong Pagkaunawa sa Kapalaran
Karamihan sa mga tao na nag-aasawa ay ginagawa ito sa mga edad na tatlumpu, at sa puntong ito ng buhay, walang anumang pagkaunawa ang isang tao sa tadhana ng tao. Subalit kapag nagsimulang magpalaki ng mga anak ang mga tao, habang lumalaki ang kanilang supling, minamasdan nilang inuulit ng bagong henerasyon ang buhay at lahat ng karanasan ng nakaraang henerasyon, at nakikita nila ang kanilang sariling mga nakaraan na nasasalamin sa kanila at natatanto na ang daan na tinatahak ng mas batang henerasyon, tulad din ng sa kanila, ay hindi maaaring planuhin at piliin. Nahaharap sa ganitong katotohanan, wala silang pagpipilian kundi aminin na ang kapalaran ng bawat tao ay naitadhana; at nang hindi ganap na natatanto ito unti-unti nilang isinasantabi ang sarili nilang mga pagnanais, at ang mga kinahihiligan ng kanilang mga puso ay nalulunod at namamatay…. Sa panahong ito, nakalampas na ang isang tao sa karamihan ng mahahalagang pagsubok sa buhay at nakamit na ang isang bagong pagkaunawa sa buhay, nagkaroon ng bagong saloobin. Gaano karami ang maaaring asahan sa hinaharap ng isang tao sa ganitong edad at ano ang mga posibilidad nila? Sinong limampung taong gulang na babae ang nangangarap pa rin kay Prince Charming? At sinong limampung taong gulang na lalaki ang naghahanap pa rin sa kanyang Snow White? Sinong nasa katanghaliang-gulang na babae ang umaasa pa rin na mula sa pagiging pangit na sisiw ng pato siya ay magiging isang sisne? Ang karamihan ba sa mga nakakatandang lalaki ay mayroong parehong sigla sa karera tulad ng mga kabataang lalaki? Sa kabuuan, lalaki man o babae ang isang tao, ang sinumang nabubuhay sa edad na ito ay malamang may makatwiran, praktikal na saloobin sa pag-aasawa, pamilya, at mga anak. Ang ganoong tao ay talagang walang natitirang pagpipilian, walang simbuyo na hamunin ang kapalaran. Sa ganang karanasan ng tao, sa sandaling makarating ang isang tao sa edad na ito, siya ay natural na nagkakaroon ng ganitong saloobin: “Dapat tanggapin ng isang tao ang kapalaran; ang mga anak niya ay may kani-kaniyang sariling suwerte; ang kapalaran ng tao ay itinadhana ng Langit.” Karamihan sa mga tao na hindi nakakaunawa ng katototohanan, matapos malampasan ang lahat ng malaking pagbabago, pagkasiphayo, at paghihirap sa mundong ito, ay ibubuod ang kanilang mga pananaw sa buhay ng tao sa dalawang salita: “Ganyan ang kapalaran!” Bagaman binubuod ng pariralang ito ang makamundong konklusyon at pagkatanto ng mga makamundong tao tungkol sa kapalaran ng tao, bagaman ipinapahayag nito ang kawalang kakayahan ng sangkatauhan at masasabi na tumatagos at tumpak, ito’y napakalayo sa isang pagkaunawa sa dakilang kapangyarihan ng Lumikha, at ito ay talagang hindi pamalit sa isang kaalaman sa awtoridad ng Lumikha.
3. Ang Paniniwala sa Kapalaran ay Hindi Pamalit sa Isang Kaalaman sa Dakilang Kapangyarihan ng Lumikha
Matapos maging isang tagasunod ng Diyos nang napakaraming taon, mayroon bang makabuluhang pagkakaiba sa pagitan ng inyong kaalaman sa kapalaran at yaong sa makamundong mga tao? Tunay ba ninyong nauunawaan ang pagtatadhana ng Lumikha, at tunay ba ninyong nakikilala ang dakilang kapangyarihan ng Lumikha? May ilang mga tao ang may malalim, taos-pusong nadaramang pagkaunawa sa pariralang “ganyan ang kapalaran,” subalit hindi sila nananalig man lamang sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, hindi naniniwala na ang kapalaran ng tao ay inihanda at isinaayos ng Diyos, at hindi pumapayag na pasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos. Ang mga ganoong tao ay para bang natangay ng agos ng dagat, ihinampas ng mga alon, lumulutang sa agos, walang magawa kundi ang maghintay nang walang kibo at isuko ang kanilang mga sarili sa kapalaran. Ngunit hindi nila nakikilala na ang kapalaran ng tao ay nasa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Diyos, hindi nila maaaring matalos ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa sarili nilang pagkukusa, at sa gayon makamit ang kaalaman sa awtoridad ng Diyos, pasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos, huminto sa paglaban sa kapalaran, at mabuhay sa ilalim ng pangangalaga, proteksyon, at paggabay ng Diyos. Sa ibang salita, ang pagtanggap sa kapalaran ay hindi katulad ng pagpapasakop sa kapangyarihan ng Lumikha; ang paniniwala sa kapalaran ay hindi nangangahulugang tinatanggap, kinikilala, at nalalaman ng isang tao ang kapangyarihan ng Lumikha; ang paniniwala sa kapalaran ay ang pagkilala lang sa katotohanang ito at sa panlabas na pambihirang pangyayari, na iba sa pag-alam kung paano pinamamahalaan ng Lumikha ang kapalaran ng sangkatauhan, mula sa pagkilala na ang Lumikha ang pinagmumulan ng kapamahalaan sa lahat ng kapalaran ng lahat ng bagay, at higit pa mula sa pagpapasailalim sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Lumikha para sa kapalaran ng sangkatauhan. Kapag ang isang tao ay naniniwala lamang sa kapalaran—kahit malalim ang saloobin niya dito—ngunit sa gayo’y hindi malaman, makilala, makapagpasailalim, at matanggap ang dakilang kapangyarihan ng Lumikha sa kapalaran ng sangkatauhan, samakatwid ang buhay niya ay magiging isang trahedya, isang buhay na isinasabuhay nang walang saysay, isang kahungkagan; siya ay hindi pa rin mapapasailalim sa kapamahalaan ng Lumikha, upang maging isang nilikhang nilalang sa pinakatotoong kahulungan ng parirala, at tamasahin ang pagsang-ayon ng Lumikha. Ang isang tao na tunay na nakatatalos at nakakaranas sa dakilang kapangyarihan ng Lumikha ay dapat aktibo, hindi walang-kibo o nasa kawalang-kakayahang kalagayan. Habang sabay na tinatanggap na lahat ng bagay ay itinadhana, siya ay dapat magtaglay ng isang tumpak na kahulugan ng buhay at kapalaran: na ang bawat buhay ay nasa ilalim ng dakilang kapangyarihan ng Lumikha. Kapag ang isang tao ay lumingon sa daan na kanyang tinahak, kapag ginugunita niya ang bawat yugto ng kanyang paglalakbay, makikita niya na sa bawat hakbang, nakakapagod man o magaan ang landas ng isang tao, ang Diyos ay gumagabay sa landas ng isang tao, pinaplano ito. Ang maingat na mga pagsasayos ng Diyos, ang Kanyang maingat na pagpaplano, ang umakay sa tao, nang di niya nalalaman, tungo sa ngayon. Ang makayang tanggapin ang dakilang kapangyarihan ng Lumikha, tanggapin ang Kanyang pagliligtas—anong dakilang kayamanan yaon! Kapag ang saloobin ng isang tao sa kapalaran ay pagsasawalang-kibo, pinapatunayan nito na siya ay tumututol sa lahat ng bagay na isinaayos ng Diyos para sa kanya, na siya ay walang masunuring saloobin. Kapag ang saloobin ng isang tao sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa kapalaran ng tao ay aktibo, samakatwid kapag nilingon niya ang sarili niyang paglalakbay, kapag tunay niyang nauunawaan ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, mas marubdob niyang nanaisin na pasailalim sa lahat na isinasaayos ng Diyos, magkakaroon ng mas higit na pagpupunyagi at pagtitiwala na hayaan ang Diyos na isaayos ang kanyang kapalaran, huminto sa pagrerebelde laban sa Diyos. Pagkat nakikita ng isang tao na kapag hindi niya naiintindihan ang kapalaran, kapag hindi niya nauunawaan ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, kapag nangangapa siya nang pasulong nang kusang-loob, pasuray-suray at pagiray-giray, sa kalituhan, ang paglalakbay ay napakahirap, masyadong nakakasakit ng damdamin. Kaya kapag nakilala ng mga tao ang dakilang kapangyarihan ng Diyos sa kapalaran ng tao, pinipili ng matatalino na alamin at tanggapin ito, na magpaalam sa masasakit na araw nang sinubukan nilang magtatag ng isang mabuting buhay sa sarili nilang dalawang mga kamay, sa halip na ipagpatuloy ang pakikibaka laban sa kapalaran at tuntunin ang kanilang tinatawag na mga layunin sa buhay sa sarili nilang kaparaanan. Kapag walang Diyos ang isang tao, kapag hindi niya Siya nakikita, kapag hindi niya malinaw na nakikilala ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, ang bawat araw ay walang kabuluhan, walang-halaga, kahabag-habag. Saanman naroroon ang isang tao, anuman ang trabaho niya, ang paraan ng paghahanap-buhay niya at ang pagsisikap niya sa sariling mga layunin ay nagdadala lamang sa kanya ng walang-katapusang sakit ng damdamin at di-maibsang pagdurusa, kung kaya hindi niya kayang lumingon. Tanging kapag tinanggap lamang ng isang tao ang dakilang kapangyarihan ng Lumikha, pasailalim sa Kanyang mga pagsasaayos at paghahanda, at hanapin ang tunay na buhay ng tao, na siya ay unti-unting makakalaya mula sa lahat ng sakit ng damdamin at pagdurusa, mapapagpag ang lahat ng kahungkagan sa buhay.
4. Tanging Yaong mga Nagpapasailalim sa Dakilang Kapangyarihan ng Lumikha ang Maaaring Makatamo ng Tunay na Kalayaan
Dahil hindi nakikilala ng mga tao ang pagsasaayos ng Diyos at ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, palagi nilang hinaharap ang kapalaran nang pasuwail, na may mapanghimagsik na saloobin, at palaging nais isantabi ang awtoridad at dakilang kapangyarihan ng Diyos at ang mga bagay na inilaan ng kapalaran, umaasa nang walang-saysay na mababago ang kanilang kasalukuyang mga kalagayan at mapapalitan ang kanilang kapalaran. Subalit hindi sila kailanman magtatagumpay; nahahadlangan sila sa bawat liko. Ang pakikibakang ito na nagaganap sa kaibuturan ng sariling kaluluwa, ay masakit; ang sakit ay di-malilimutan; samantala unti-unti niyang inaaksaya ang kanyang buhay. Ano ang sanhi ng sakit na ito? Dahil ba sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, o dahil sa ang tao ay di-masuwerteng naipanganak? Malinaw na alinman dito ay hindi totoo. Pangunahin, ito ay dahil sa mga landas na tinatahak ng mga tao, sa mga paraan na pinili ng mga tao na isabuhay ang kanilang mga buhay. May ilang mga tao na maaaring hindi nakatanto ng mga bagay na ito. Subalit kapag tunay mong nalalaman, kapag tunay mong nakikilala na ang Diyos ay may kapangyarihan sa kapalaran ng tao, kapag tunay mong nauunawaan na ang lahat ng naplano at napagpasyahan ng Diyos para sa iyo ay isang malaking benepisyo, at isang malaking proteksyon, kung gayon unti-unting gagaan ang iyong sakit, at ang buo mong pagkatao ay magiging maalwan, malaya, napalaya. Batay sa mga kalagayan ng karamihan sa mga tao, bagaman sa pansariling antas hindi nila nais na manatiling namumuhay tulad ng dati, bagaman nais nila ng ginhawa mula sa kanilang sakit, talagang hindi nila tunay na mauunawaan ang praktikal na kahalagahan at kahulugan ng dakilang kapangyarihan ng Lumikha sa kapalaran ng tao; talagang hindi nila makilala at makapagpasakop sa kapangyarihan ng Lumikha, mas lalong hindi alam kung paano hahanapin at tatanggapin ang mga pagsasaayos at paghahanda ng Lumikha. Kung kaya kapag hindi talaga makilala ng mga tao ang katotohanan na ang Lumikha ay may dakilang kapangyarihan sa kapalaran ng tao at sa lahat ng bagay na pantao, kung hindi sila tunay na makapagpapasakop sa kapamahalaan ng Lumikha, samakatwid magiging mahirap para sa kanila ang mahimok at mapigilan ng paniniwala na “ang kapalaran ng isang tao ay nasa sa kanyang sariling mga kamay,” magiging mahirap para sa kanila na ipagpag ang sakit ng kanilang matinding pakikibaka laban sa kapalaran at sa awtoridad ng Lumikha, at di man kailangang sabihin magiging mahirap din para sa kanila ang maging tunay na napalaya at nakalagan, maging mga taong sumasamba sa Diyos. May pinakasimpleng paraan upang mapalaya ang sarili mula sa ganitong katayuan: ang magpaalam sa dating sariling paraan ng pamumuhay, ang magpaalam sa sariling dating mga layunin sa buhay, lagumin at suriin ang sariling dating istilo ng pamumuhay, pilosopiya, mga pagsusumikap, mga pagnanais, at mga minimithi, at pagkatapos ay ihambing ang mga ito sa kalooban at mga hinihingi ng Diyos sa tao, at tingnan kung tugma ang alinman sa mga ito sa kalooban at mga hinihingi ng Diyos, kung may alinman sa mga ito ang naghahatid ng mga tamang prinsipyo sa buhay, nagdadala sa isang tao sa isang mas malaking pagkaunawa sa katotohanan, at hinahayaan siya na mabuhay kasama ang sangkatauhan at kawangis ng tao. Kapag paulit-ulit mong sinisiyasat at maingat na sinusuri ang iba’t ibang layunin sa buhay na kinakamit ng mga tao at ang kanilang sari-saring magkakaibang paraan ng pamumuhay, matutuklasan mo na ni isa sa kanila ay hindi akma sa orihinal na layon ng Lumikha nang Kanyang likhain ang sangkatauhan. Lahat ng ito ay naglalayo sa mga tao mula sa dakilang kapangyarihan at pangangalaga ng Lumikha; lahat ng ito ay mga hukay na kinababagsakan ng sangkatauhan, at siyang nagbubulid sa kanila sa impiyerno. Matapos mong makilala ito, ang tungkulin mo ay isantabi ang iyong lumang pananaw sa buhay, manatiling malayo sa sari-saring mga patibong, hayaan ang Diyos na mag-alaga sa iyong buhay at gumawa ng mga pagsasaayos para sa iyo, subukan lamang na magpasailalim sa mga pagsasaayos at paggabay ng Diyos, na magkaroon ng walang pagpipilian, at maging isang tao na sumasamba sa Diyos. Madali itong pakinggan, ngunit isang bagay na mahirap gawin. Kayang tiisin ng ilang tao ang sakit nito, ang iba’y hindi. May ilan na handang sumunod, ang iba ay hindi. Yaong mga hindi handa ay kulang sa pagnanais at sa kapasiyahan na gawin ito; malinaw na batid nila ang dakilang kapangyarihan ng Diyos, alam na alam na ang Diyos ang Siyang nagpaplano at nagsasaayos ng kapalaran ng tao, gayunman ay patuloy na sumisipa at nakikibaka, hindi pa rin handang ilagay ang kanilang mga kapalaran sa palad ng Diyos at magpasailalim sa dakilang kapangyarihan ng Diyos, at dagdag pa, naghihinanakit sila sa mga pagsasaayos at paghahanda ng Diyos. Kung kaya palaging magkakaroon ng ilang mga tao na nagnanais makita ang kanilang mga sarili kung ano ang kaya nilang gawin; nais nilang baguhin ang kanilang mga kapalaran sa sarili nilang dalawang mga kamay, o makamit ang kaligayahan sa ilalim ng kanilang sariling kapangyarihan, ang makita kung malalampasan nila ang hangganan ng awtoridad ng Diyos at pangibabawan ang dakilang kapangyarihan ng Diyos. Ang kalungkutan ng tao ay hindi ang paghahanap ng tao ng maligayang buhay, hindi sa hinahangad niya ang katanyagan at tagumpay o mga pakikibaka laban sa kanyang sariling kapalaran sa kalituhan, kundi pagkatapos niyang makita ang pag-iral ng Lumikha, matapos niyang matutuhan ang katotohanan na ang Lumikha ang may kapangyarihan sa kapalaran ng tao, hindi pa rin niya maiwasto ang kanyang mga paraan, hindi maalis ang kanyang mga paa sa pusali, ngunit pinatitigas ang kanyang puso at nagpupumilit sa kanyang mga pagkakamali. Mas nanaisin pa niyang magpatuloy sa paghahaplit sa putikan, matigas ang ulong nakikipagpaligsahan sa dakilang kapangyarihan ng Lumikha, tinututulan ito hanggang sa mapait na katapusan, wala ni katiting na pagsisisi, at t syang sumuko at bumalik. Ito ang tunay na pighati ng tao. Kaya sinasabi ko, yaong pinipili ang magpasailalim ay matatalino, at yaong pinipili ang tumakas ay suwail.
Rekomendasyon: Paglaki: Ang Ikalawang Sugpungan
