Pagsasarili: Ang Ikatlong Sugpungan
Matapos dumaan ang isang tao sa pagkabata at kabataan at unti-unti at di-maiiwasang marating ang pagkahinog sa gulang, ang susunod na hakbang ay ang ganap na pamamaalam nila sa kanilang kabataan, pagpapaalam nila sa kanilang mga magulang, at pagharap sa kinabukasan bilang isang nagsasariling may sapat na gulang.
Sa puntong ito dapat nilang harapin ang lahat ng tao, pangyayari, at bagay na kailangang harapin ng isang taong may sapat na gulang, harapin ang lahat ng ugnayan sa tanikala ng kanilang buhay. Ito ang ikatlong sugpungan na kailangang mapagdaanan ng isang tao.
1. Matapos Makapagsarili, Nagsisimulang Maranasan ng Isang Tao ang Dakilang Kapangyarihan ng Lumikha
Kung ang kapanganakan at paglaki ay ang “panahon ng paghahanda” para sa paglalakbay sa buhay ng isang tao, ang paglalatag ng panulukang-bato ng kapalaran ng isang tao, kung gayon ang pagsasarili ng isang tao ay ang pambungad na pakikipag-usap sa sarili sa kanyang kapalaran sa buhay. Kung ang kapanganakan at paglaki ng isang tao ay kayamanan na kanilang naimpok na para sa kanilang kapalaran sa buhay, kung gayon ang pagsasarili ng isang tao ay kapag sinisimulan na nilang gastusin o dagdagan ang yamang iyon. Kapag lilisanin ng isang tao ang kanyang mga magulang at magsarili, ang panlipunang mga kondisyon na kakaharapin niya, at ang uri ng trabaho o karera na makukuha niya ay kapwa iniaatas ng kapalaran at walang kinalaman sa kanyang mga magulang. May ilang tao na pumipili ng isang pangunahing kurso sa kolehiyo at pagkatapos ay nakakatagpo ng isang kasiya-siyang trabaho kapag makapagtapos, gumagawa ng matagumpay na unang hakbang sa paglalakbay sa kanilang mga buhay. May ilang tao na natututo at nagiging dalubhasa sa maraming iba’t ibang kasanayan ngunit kailanman ay hindi makahanap ng trabaho na angkop sa kanila o makahanap ng kanilang posisyon, mas lalong hindi magkaroon ng karera; sa simula ng kanilang paglalakbay sa buhay natatagpuan nila ang kanilang mga sarili na nahahadlangan sa bawat liko, dinadagsa ng mga ligalig, madilim ang hinaharap at walang katiyakan ang kanilang mga buhay. Ang ilang tao ay masigasig sa kanilang pag-aaral, ngunit halos napapalampas ang lahat ng kanilang mga pagkakataon na makatanggap ng mas mataas na pinag-aralan, at tila itinadhanang kailanma’y hindi makakakamit ng tagumpay, ang kanilang kauna-unahang hangarin sa paglalakbay sa kanilang mga buhay ay nalulusaw sa hangin. Hindi alam kung ang daraanan ay patag o mabato, nararamdaman nila sa kauna-unahang pagkakataon kung gaano kapuno ng mga pagbabago ang tadhana ng tao, kung kaya’t itinuturing ang buhay nang may pag-asa at pangamba. May ilang tao, kahit hindi gaanong nakapag-aral, ay nakakapagsulat ng mga aklat at nakakatamo ng kaunting katanyagan; ang ilan, bagaman halos ganap na walang pinag-aralan, ay kumikita ng pera mula sa negosyo at sa gayon ay nasusuportahan ang kanilang mga sarili…. Anumang trabaho ang pinipili ng isang tao, paano man siya naghahanap-buhay: may anumang kontrol ba ang mga tao tungkol sa kung sila ba ay gumagawa ng tamang pagpili o maling pagpili? Sumasang-ayon ba sila sa kanilang mga pagnanais at kapasyahan? Karamihan sa mga tao ay nagnanais na mabawasan ang kanilang pagtatrabaho at kumita nang mas malaki, na hindi magtrabaho sa ilalim ng araw at ng ulan, manamit nang maganda, magningning at kuminang sa lahat ng dako, pangibabawan ang iba, at magdala ng karangalan sa kanilang mga ninuno. Ang mga hangarin ng tao ay napakaperpekto, subalit kapag ginawa na nila ang mga unang hakbang sa paglalakbay sa kanilang mga buhay, unti-unti nilang naiintindihan kung gaano kaimperpekto ang tadhana ng tao, at sa kauna-unahang pagkakataon tunay nilang nauunawaan ang katotohanan na, bagaman maaaring makagawa ang isang tao ng mapangahas na mga plano para sa sariling kinabukasan, bagaman ang isang tao’y maaaring magtanim sa isip ng mapangahas na mga pantasya, walang sinuman ang may kakayahan o may kapangyarihan na isakatuparan ang kanyang sariling mga pangarap, walang sinuman ang nasa posisyon na kontrolin ang kanyang sariling kinabukasan. Palaging magkakaroon ng ilang agwat sa pagitan ng mga pangarap ng isang tao at ng mga realidad na dapat niyang harapin; ang mga bagay ay hindi kailanman ayon sa ninanais ng isang tao, at sa harap ng ganoong mga realidad hindi kailanman makakamit ng mga tao ang kasiyahan o katiwasayan. May ilang tao pa nga na gagawin ang anumang maaaring gawin, magpupunyagi nang husto at gagawa ng malalaking sakripisyo para sa kapakanan ng kanilang mga hanapbuhay at hinaharap, sa pagtatangka na baguhin ang kanilang sariling kapalaran. Subalit sa katapusan, kahit na matupad nila ang kanilang mga pangarap at ninanais sa pamamagitan ng kanilang sariling marubdob na paggawa, hindi nila kailanman mababago ang kanilang mga kapalaran, at gaano man kasidhi nilang subukin, hindi nila kailanman malalampasan ang naitakda na sa kanila ng tadhana. Kahit ano pa ang mga pagkakaiba sa kakayahan, IQ, at paghahangad, ang mga tao ay pantay-pantay lahat sa harap ng tadhana, na hindi tumitingin sa pagkakaiba ng malaki o maliit, ng mataas o mababa, ng pinaparangalan o hinahamak. Ang hanapbuhay na sinisikap na matamo, ang ginagawa ng isang tao upang kumita, at gaano karami ang naiimpok niyang kayamanan sa buhay ay hindi napapagpasyahan ng sariling mga magulang, ng sariling mga talento, ng sariling mga pagpupunyagi o sariling mga ambisyon, kundi ng itinatadhana ng Lumikha.
2. Pag-iwan sa Sariling mga Magulang at Seryosong Pag-uumpisa na Gampanan ang Sariling Papel sa Teatro ng Buhay
Kapag umabot ang isang tao sa ganap na gulang, maaari na niyang iwanan ang kanyang mga magulang at magsarili na, at dito sa puntong ito tunay na nakakapag-umpisang gampanan ng isang tao ang sariling papel, na ang sarili niyang misyon sa buhay ay hindi na malabo at unti-unting nagiging maliwanag. Sa karaniwan nananatili pa ring may malapit na ugnayan ang isang tao sa sariling mga magulang, subalit dahil ang sariling misyon at ang papel na ginagampanan niya ay walang kinalaman sa sarili niyang ina at ama, sa katunayan ang malapit na bigkis ay dahan-dahang napapatid habang unti-unting nagsasarili ang isang tao. Mula sa perspektibo ng biyolohiya, hindi pa rin maiiwasan ng mga tao ang umasa sa kanilang mga magulang nang hindi namamalayan, subalit sa tahasang pagsasalita, kapag sila’y malaki na, mayroon na silang mga buhay na ganap na nakahiwalay mula sa kanilang mga magulang, at gagampanan nila ang mga papel na kanilang natanggap nang nagsasarili. Maliban sa pagsisilang at pagpapalaki ng anak, ang tungkulin ng mga magulang sa buhay ng isang bata ay ang bigyan lang sila ng isang pormal na kapaligiran na kalalakihan nila, pagka’t walang may kaugnayan sa kapalaran ng tao maliban sa itinadhana ng Lumikha. Walang sinuman ang makakakontrol kung anong uri ang magiging kinabukasan ng isang tao; ito ay nauna nang naitadhana, at kahit na ang sariling mga magulang ay hindi mababago ang kapalaran ng isang tao. Kung patungkol sa kapalaran, ang bawat isa ay nagsasarili, at bawat isa ay may sariling kapalaran. Kung kaya walang mga magulang ninuman ang makakapagpatigil sa kapalaran sa buhay ng isang tao o makaka-impluwensya sa papel na gagampanan ng isang tao sa buhay. Maaaring sabihin na ang pamilya kung saan naitadhanang maisilang ang isang tao, at ang kapaligiran na kinalalakihan niya, ay mga paunang kondisyon lamang upang matupad niya ang sarili niyang misyon sa buhay. Hindi ipinapasya ng mga ito, sa anumang paraan, ang kapalaran ng isang tao sa buhay o ang uri ng tadhana kung saan tinutupad ng isang tao ang kanyang misyon. Kung kaya’t walang mga magulang ninuman ang makakatulong sa kanya na matupad ang misyon niya sa buhay, walang kaanak ninuman ang makakatulong sa kanya na akuin ang sarili niyang papel sa buhay. Kung paano isinasagawa ng isang tao ang sariling misyon at sa anong uri ng pamumuhay sa kapaligiran niya ginagampanan ang sarili niyang papel ay ganap na itinatadhana ng sariling kapalaran sa buhay. Sa ibang mga salita, walang iba pang patas na mga kondisyon ang makakaimpluwensya sa misyon ng isang tao, na itinatadhana ng Lumikha. Ang lahat ng tao ay nagkakagulang ayon sa kanilang sariling kinalakihang mga kapaligiran, pagkatapos, unti-unti, sa bawat hakbang, tumutungo sa kanilang sariling mga landas sa buhay, tinutupad ang mga tadhana na binalak para sa kanila ng Lumikha, nang natural, hindi sinasadyang pumapasok sa malawak na karagatan ng sangkatauhan at inaako ang sarili nilang mga papel sa buhay, kung saan sinisimulan nila ang pagtupad sa kanilang mga katungkulan bilang mga nilalang para sa kapakanan ng pagtatadhana ng Lumikha, para sa kapakanan ng Kanyang dakilang kapangyarihan.
Ngayon ang mahalagang sandali para salubungin natin ang pagbabalik ng Panginoong Hesukristo sa mga huling araw. Dito ay ibinabahagi namin sa inyo ang 3 daan upang tulungan kayong salubungin ang pagbabalik ng Panginoon.
